کمتر از یک ساعت به آخرین اذان مغرب ماه رمضان مانده است و دیگر وقت آن است تا با ربنای غروب خداحافظی کنیم. کم کم آخرین بغض دم افطار، در بغض خداحافظی ادغام میشود و صد حیف که ماه چشمان تر و جمع افلاک و خاک دارد تمام می شود. خورشید دارد غروب می کند و از فردا خبری از تشنگی زیر آفتاب داغ نخواهد بود و باید آماده وداع با ماه کاملی شویم که همیشه برایمان پر از رو راستی و صداقت است. و تا چند دقیقه دیگر تمام میشود ماهی که خواب آن هم ثواب است و به حقیقت ماه عشق است و سرور و رزق و روزی پاک و برکت سفره ها.

تمام لحظه های سحر همچون سکانس هایی پشت سر هم در مقابل چشمانم به نمایش در می آیند، سحر هایی که همه وسیله ای برای تطهیرم بودن و لحظه های دعا و راز و نیاز با معشوق حقیقی...
و چقدر اشتیاق به نماز را در من زنده کرده ای، ای ماه تقدیر من و ای بهترین سرنوشت...
و آرامشی که مرتضی یافت در تو ای ماه ارض و سماء، یعنی می شود روزی ما را نیز چون مولایمان در آغوش گیری؟

و من شک ندارم که تو پای ما را تا بهشت خواهی کشید ای ماه خوب خدا...

.

.

کم کم غروب می شود این ماه بندگی
آقا تو را به جان عزیزت طلوع کن...