از دیرباز پارسیان با پایان زمستان و در آستانه آمدن بهار گرد و خاک از خانه و کاشانه پاک می نمایند و با تمیز کردن همه چیز برای سلام به بهار و جشن گرفتن نوروز آماده می‌شوند که بسیار رسم نیکویی است. حال آنکه آدمی خانه‌ای مهم‌تر هم دارد و آن خانه دل اوست که ممکن است با رذایلی  چون حسد و غیبت و کینه و دروغ و امثال آن آلوده شود و بسیار ضروری است که این خانه را نیز مورد توجه قرار داده و خالی اش کنیم از هرآنچه که نباید در آن باشد. نوروز همه مهر است و محبت و نیکی و شادی و دوست داشتنی هایی که انرژی لازم برای یک سال زندگی را به آدمی می‌بخشد و باطری دل را شارژ کامل می‌کند و چه بهتر که با دلی تهی از هرگونه یاس و ناامیدی و انرژی منفی به استقبال آن رویم تا همه‌ی آنچه خوبی دارد را ذخیره و درک کنیم.

از آنجایی که نوروز کلاس خداشناسی و معاد هم است، آنگاه که سردی و تاریکی و طبیعت مرده جای خود را به گرما و روشنی و زندگی دوباره می‌دهد و هر غنچه‌ای معجزه‌ایست کوچک، که با خود نوید بزرگی از زندگی دوباره و جاودانه شدن دارد. برای اینکه ما شاگرد اول این کلاس باشیم لازم است تا با ذهنی آرام و دلی پاک برای آن آماده شویم و زنگار از دل و روحمان پاک کنیم.

به خودمان قول بدهیم در همین لحظه تمام دلخوری ها و کدورت‌ها را کنار گذاشته و کینه‌ای در دل باقی نگذاریم و هر آنچه خیر و خوبیست برای همگان، حتی کسانی که در گذشته ما را نحوی آزرده اند، آرزو کنیم. باشد که خدای رحمان هم از ما دلشاد شود و دریای رحمت بیکرانش را در زندگیمان جاری کند.